11.

 

Biz felsefeden eyleme giden insanlarız

   eylemden felsefeye giden insanlar eyyamcı olup çıkıyor

değerler üzerinden hareket ediyoruz her anlamda.

mesela eylemin başarı dediğine

değerlerimiz başarı demeyebilir

mesela normal psikoloji nlp ile

insanı kendinin merkezi haline getiriyor

ama müslüman muhasebe etme kavramı ile

kendini değerler üzerinden ölçüyor

hani diyor ya “inandıkları gibi yaşamayanlar

yaşadıkları gibi inanırlar”

   Tabiki değerlerden kastımız bir Müslüman olarak islamdır,

Vahiydir.Vahyin penceresinden bakılmayan bir hayat

seküler bir hayattır.

 

Önce arayış

sonra anlam

arayışı olmayanın anlamı da olmaz

   bunun için  arama bilinci çok önemli

   cihadın  düşünce bazındaki anlamı budur

 

İnsanı iyi anlamak gerekiyor

konumu iyi kavramak gerekiyor

tüm mesele burdan başlıyor

kendi varlığını sormayanın varlığı zaten yoktur

   o birileridir  kamusaldır,sürüdendir

 

Din samimiyettir diyor ya

insan çabadır

bu nokta çok önemli

    hatta insan çabadan ibarettir

ne için çabaladığımıza göre dinimiz/yaşayışımız şekilleniyor

buna vurgu yapmaya çok ihtiyacımız var şuan

Yolda olmak lazım.Cihat da  budur

   yolda olmak için çaba çaba

 

hep ve hiççi mantık

   yaşamsal alanı hiçe sayıyor,pasifleştiriyor

insan hep de değildir, hiçte değildir

insan bu aradır

bununla imtihana çekilir,çaba gösterilir

   hep ve hiç mantığını şunun için kullandım

insanoğlu ya tanrı olmak istiyor

yada yok olmak istiyor

insanın içindeki güdü bu.

   ama insan ne tanrı,ne yokluk

bu mantığın  sosyal alanda yansımaları çok fazla

mesela adam diyor;bende bir şey yok

iyilik adına ne yapabilirim

ben kendim eksiğim,birilerine ne verebilirim

diyor ve kendi konumu dışlıyor

hani türk zihni var ya

   hacıya gidip gelince başlıyor her şeye

   yani şu  biz tam değiliz; tamamlamaya çalışırız

konumumuzu açıklayan cümle: çaba göstermek

 

iyiliği toplumsallaştırmak

kendine iyi olmaktan öteye geçmek

bireyden bize ait olmak

bir bardak su bile olsa küçümsememek gerekiyor

herkesin yapabileceği bir şeyler vardır

bu bilince sahip olmak gerekiyor

bende hep değilim öyleyse hiçim önermesi insanı inkar etmektir

 

“olabildiğin kadar olmak” lazım

işte bu insan

Olabildiği kadar olan

mesele de bundan ibarettir

ez cümledir bu.

1

Dinler için değerler kutsaldır
İnsana göre şekillenmezler;
iİsanı açıklarlar

Bu konuda ki algı bozukluğuna
“din” değil dinleri algılayan insanlar sebebiyet veriyor
Temelinde bu da onların dinleri yanlış anladığını gösteriyor
İnsanların söyledikleri ile değer yargıları uyuşmayabilir
” insanların dini bu kadar çarpıtmalarına rağmen hala şaşıyorum islam
dünyada en büyük dinamik” der Muhammed Esed.Yusuf islam da
bunu söylüyor“Eğer ben Türkiyede ki Müslümanların yaşayışına
baksaydım müslüman olmazdım”diyor.
Yani insanlar ölçü değildir.Ölçü dinlerin kendisidir

Geleneği ne anlamda kullanıyoruz bu önemli
Gelenek aslında geleceğe açılan kapıdır
ama gelenekselcilik; geleceği geçmişe hapsetmektir
Sorun nerde biliyor musun
Geleneği/gelecek yapamayan bizlerde
İşte olan ile olması gereken arasındaki ayrımı yapmalıyız

İslam yaratılış dini
Allah bizden bu dünyada ‘kendi gerçekliğimiz’
doğrultusunda yaşamamızı istiyor,başka bir şey değil.
İşin sırrı da burada
arpayı bira olarak kullanmamak
yasak olan olgular
aslında insanın kendine zararlıdır
ama bunları uygulamak veya uygulamamak insanın kendi elindedir
Dini yasak olarak yorumlamakta onu anlamamaktır

Biz insan olarak her şeyi abartıyoruz
kardeşimize gülümsemenin bile sadaka olduğu bir Dinde
hiç bir şeyi küçümsememek ve yaptıklarımızla yetinmemek
Müslüman tabiatının genel karakteri belki de

Durumun kötü veya iyi olması insanların elinde
Tanrının buna müdahalesi yok ki
Tanrı yaratır ve insana iyiyi güzeli tarif eder
bunu uygulamak bir seçim meselesidir
Tanrı yarattığı gibi ölümle de alır
yani öyle yaratıyor da almıyor değil

İnsan olarak bizim sorumluluğumuz(kulluğumuz);
Gayret etmemiz, anlamaya, yaşamaya çalışmamız
ben kendim olarak sorumluluklarımı düşünmeliyim
cihad niye kuran’da çok geçiyor
Allah insana yapması gerekeni hatırlatıyor sürekli
yani cehd/gayret
olay bu kadar basit aslında
insanı açımlayan tek cümle: cehd
esasen insan hayatı bir çabadan ibaret
Her şey için çaba gösteriyoruz
Her şey için bir eylem var,bir çaba var

GÜVEN

 

Güven insanın asil bir vasfı.Güveni seçebilmek, ayırt edebilmek  için insanı seçmek gerekiyor.Eğer diyaloglarımız insan olmayı anlamamış, basit, fasit bir dairede hareket eden kişiliksiz bir çerçevede oluşuyorsa bu güven kavramına dair yanlış bakış açısı oluşturmamızı sağlayacaktır.Ve bu da bize ‘kimseye güvenim kalmadı’,’ artık güvenmiyorum’ naralarını attıracaktır.Eğer her gelen duyarlılığı/etkiyi kendi bünyemize alırsak içimizi bir çöplüğe çevirmiş oluruz .Bu çöpler birike birike bir gün basınç yapar ve bünyemize zarar  verir.Algılamamıza muhatap olan her etkiyi; etkin/aktif hale getirmemeliyiz.Bu doğrultuda kendimize bir ‘Güvenlik Duvarı’ oluşturmalıyız.Kendi bünyemizde oluşturduğumuz güvenlik duvarımız ,gereksiz/değersiz etkileri değerlendirmeye alarak değersizleşmemize/basitleşmemize izin vermemeli.

 

Tanıma ile Güveni karıştırmamak gerekiyor.İlişkilerde öncelikli sıra tanıma sonra güvendir.Tanıma özveriyi, çabayı ve sabrı gerektirir.Güvenmiyorum dediğimiz zaman ben tanıdım güvene layık değil demiş oluyoruz.Ama hiçbir çaba sarfetmeden güvenmiyorum dediğimiz zaman aslında bende güven/vermeye layık değilim demiş oluyoruz.

 

Yalnızlık bilinçli bir tercih olabilir.Bu anlaşılabilir.Ama ben kimse ile anlaşamıyorum, uyuşamıyorum demek aslında muhataplarımızın da kendimiz gibi olmasını istemek demektir.Yani benim gibi değiller bundan dolayı yalnızım demektir bu.Allah her insan tekini özel yaratmıştır.Her insan ayrı bir dünyadır-okunması gereken-.Her insan tekine ait bu özel yaratılıştan dolayıdır ki insan ilişkilerinde ‘bire bir’ uyuşma yoktur diye düşünüyorum.Elbette bu öznellikten doğan farklılıklar olacaktır.Zaten paylaşmakta bu farklılıkları insani potada eritip sevmek,sev’ebilmek’  değil midir?